چرا روزی روزگاری در هالیوود تارانتینو به یک دنباله وسترن اسپاگتی احتیاج دارد؟ - صندلی و تلفن

به گزارش صندلی و تلفن، انتظارها برای تازه ترین اثر کوئنتین تارانتینو تا چند روز دیگر به خاتمه می رسد؛ انتشارات هارپرکالینز در آستانه انتشار نخستین اثر انتقادی کارگردان پالپ فیکشن با نام تعمق در سینما (Cinema Speculation) است. تارانتینو در این کتاب به آثار سینمایی دهه 70 میلادی پرداخته که بر دنیا بینی و سینمایش تاثیر گذاشتند. البته او سال گذشته هم آخرین فیلمش یعنی روزی روزگاری در هالیوود را در قالب یک رمان بلند با جزئیات بیش تر به رشته تحریر درآورد که این کتاب هم به وسیله هارپرکالینز منتشر و با واکنش های انتقادی خوبی روبرو شد.

به نظر می رسد تارانتینو با ساخت فیلم سه ساعته روزی روزگاری در هالیوود محصول سال 2019 و تبدیل آن به یک رمان 400 صفحه ای شیره داستان کابوی تلویزیونی ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی کاپریو) و بدلکار شیرینش کلیف بوث (با بازی برد پیت) را کشیده است و چیز تازه ای برای ارائه وجود ندارد. با این حال هنوز یک بخش از داستان نادیده گرفته شده که اگر به آن پرداخته گردد، می تواند برترین قسمت کتاب و فیلم باشد؛ حضور ریک و کلیف در رم برای فیلم برداری یک فیلم وسترن اسپاگتی مهجور. اما چرا این طرح داستانی می تواند گزینه مناسبی برای فیلم بعدی تارانتینو باشد؟

فیلم و کتاب از دردسرهای ریک و کلیف در ایتالیا چشم پوشی کردند

یکی از اولین سکانس های فیلم (و البته رمان) مربوط به دیدار ریک دالتون با تهیه نماینده ای به نام ماروین شوارتز (با بازی آل پاچینو) است. شوارتز به ریک می گوید تنها بلیتی که در حال حاضر برای این کابوی تلویزیونی حرفه ای وجود دارد،سفر به رم و حضور در فیلم های وسترن اسپاگتی است.

وسترن اسپاگتی ژانری بود که ایتالیایی ها با الهام از فیلم های وسترن آمریکایی ابداع کردند و غالبا کپی دست چندمی از این فیلم ها بود. البته اتفاقی شبیه به آن چه برای ریک در روزی روزگاری در هالیوود افتاد در جهانی واقعی هم سابقه داشته و بازیگران مطرحی مثل کلینت ایستوود، لی ون کلیف و آنتونی کوئین در دهه 60 و 70 میلادی در برهه ای مجبور می شوند برای نجات حرفه شان در فیلم های این ژانر بازی نمایند.

ریک دالتون مغرور که تا چند سال قبل ستاره فیلم های وسترن بود و هواداران زیادی در سراسر جهان داشت، نمی تواند با این واقعیت کنار بیاید که حرفه اش در سراشیبی سقوط قرار گرفته و باید برای نجات آن به حضور در فیلم های وسترن اسپاگتی تن دهد. نتیجه این انکار هم می گردد عصبانیت و افسردگی دیوانه وار و خنده داری که گریبان او را می گیرد. در این شرایط فقط دوست و بدلکار او کلیف است که با ریک هم دردی می نماید و به او اطمینان می دهد که رفتن به رم برای بازی در یک فیلم سینمایی آن قدرها هم که فکر می نماید، بد نیست.

اما چه فیلم و چه کتاب به اتفاقاتی که آن ها در ایتالیا و هنگام فیلم برداری با آن روبرو می شوند، اشاره زیادی نمی نماید و تنها گفته می گردد که ریک و کلیف برای فیلم برداری یک وسترن اسپاگتی به سمت ایتالیا پرواز می نمایند. البته تارانتینو در فیلم به این مورد تاکید می نماید که زمان اقامت آن ها در ایتالیا شش ماه بوده و با مونولوگ کوتاه کرت راسل، به تجربیات خوب و بدی که آن ها در این مدت از سر گذراندند، اشاره کوتاهی می گردد:

این مونولوگ به واقعیتی اشاره دارد که برخی از کمپانی های سازنده فیلم های وسترن ایتالیایی مثل چینه چیتا در دهه 60 و 70 میلادی در پیش گرفته بودند و بر اساس آن هر بازیگر به زبان مادری خودش دیالوگ ها را می گفت و این باعث می شد که یک هنرمند غیر ایتالیایی حتی دیالوگ های بازیگر مقابلش را متوجه نگردد. تارانتینو در این مونولوگ به شیوه طنزآمیز به چالشی که بازیگران انگلیسی زبان با آن دست به گریبان بودند می پردازد اما ماجرای سفر ریک و کلیف به ایتالیا را هم در همین سطح خلاصه می نماید تا به داستان اصلی که ماجرای شارون تیت و خانواده منسون است برسد.

اما شرایط در کتاب کمی متفاوت تر است و به نظر می رسد تارانتینو بدش نمی آید به ماجراهای سفر ایتالیا نگاه ویژه تری داشته باشد. مثلا در بخشی از کتاب کلیف خاطره ای از آن دوران تعریف می نماید؛ او برای بدلکاری مقابل یک بازیگر آماتور ایتالیایی که نقش راهزن مکزیکی را ایفا می نموده، قرار می گیرد و به دلیل اصابت قنداق تفنگ به چشمش آسیب می بیند. با این اوصاف شاید تارانتینو روایت های بیش تری از زمان فیلم برداری وسترن های اسپاگتی با حضور ریک و کلیف داشته باشد و در آینده آن ها را در قالب یک دنباله سینمایی یا رمان به هواداران روزی روزگاری در هالیوود ارائه دهد.

صنعت فیلم ایتالیا در دهه 60 میلادی دست کمی از غرب وحشی نداشت

استودیو ایتالیایی چینه چیتا در مقایسه با استودیوهای کارآمد هالیوودی برای خودش یک پا غرب وحشی بود و حوادث عجیب و غریب و خطرناکی را در دهه 60 میلادی رقم زد. این را بگذارید کنار ترسو بودن ذاتی ریک دالتون تا با یک کمدی بانمک روبرو شوید.

از جمله ماجراهای محیرالعقول حین فیلم برداری وسترن های اسپاگتی می توان به اتفاقی که زمان فیلم برداری خوب، بد، زشت (The Good, the Bad, and The Ugly) در سال 1966 افتاد اشاره نمود؛ ظاهرا در یک سکانس نزدیک بوده ایلای والاک در اثر عبور قطار سرش را از دست بدهد. البته خوشبختانه والاک خوش شانس بوده و تا سن 98 سالگی در کمال صحت و سلامت زندگی می نماید. نمونه دیگر سکانس جنگ داخلی در همین فیلم است که کلینت ایستوود حاضر نمی گردد از پل در حال انفجار رد گردد چون کارگردان های وسترن اسپاگتی مثل سرجو لئونه برای سکانس های انفجار از ترفندهای بدلکاری استفاده نمی کردند و در عوض صحنه را با دینامیت واقعی به آتش می کشیدند!

با توجه به همه این موارد فقط یک لحظه ریک دالتون را در آشفته بازار پشت صحنه فیلم های وسترن اسپاگتی تصور کنید تا به تعداد زیادی سکانس بانمک و خون بار به سبک تارانتینو برسید؛ مثلا فکر کنید بازیگر مقابل ریک در حین فیلم برداری و درست مقابل چشمان او، سرش را از دست می دهد و کلیف در حالی که سعی می نماید خون را از سر و صورت خودش و ریک پاک کند، در کوششی نافرجام رفیق شفیقش را آرام می نماید تا به ادامه فیلم برداری برسد.

یا صحنه ای را تصور کنید که ریک روی یک تخته برش دراز کشیده و سعی می نماید مونولوگی را تکرار کند اما هر بار بدتر از دفعه قبل این کار ر انجام می دهد. دلیل این عدم تمرکز زیاده روی در نوشیدن نیست بلکه به این دلیل است که اره واقعی درست بغل گوشش در حال کار کردن است و سر و صدایش مانع ادای درست مونولوگ می گردد!

تارانتینو می تواند حداقل یک فصل از رمانش را به وسترن اسپاگتی اختصاص دهد

سوالی که پس از انتشار رمان روزی روزگاری در هالیوود فکر بسیاری از هواداران پر و پا قرص تارانتینو را مشغول کرد، این است که آیا آقای کارگردان که عادت دارد بسیاری از پروژه هایش را نیمه تمام رها کند، محض رضای خدا و حتی سود بیش تر به سراغ نگارش این کتاب رفته یا نقشه های دیگری در سر دارد؟

در هر صورت اگر واقع بین باشیم باید اعتراف کنیم از آن جایی که تارانتینو و لئوناردو دی کاپریو علاقه ای به دنباله های سینمایی ندارند، شانس کمی برای ساخت روزی روزگاری در هالیوود 2 وجود دارد. البته تارانتینو بیل را بکش 1 و 2 را در کارنامه دارد اما این دو قسمت از همان ابتدا هم یک فیلم بودند که به دلیل زمان طولانی به دو بخش تقسیم شدند. از این ها گذشته برد پیت هم به جز سه گانه اوشن (Ocean) استیون سودربرگ، دنباله سینمایی دیگری را در کارنامه ندارد. با این اوصاف آیا تارانتینو نمی تواند یک رمان را به ماجراهای کلیف و ریک در ایتالیا اختصاص دهد؟ پاسخ احتمالا مثبت است و خود جناب کارگردان حداقل به یک فصل از این کتاب احتمالی فکر نموده است.

کوئنتین تارانتینو سال گذشته در مصاحبه ای با هالیوود ریپورتر درباره جنگو و جنگو (Django & Django) مستند ایتالیایی که به زندگی سرجو کوربوچی کارگردان مشهور وسترن های اسپاگتی می پردازد، جزئیات زیادی را درباره یک فصل از رمان که درباره دیدار شام ریک دالتون و تهیه نماینده ماروین شوارتز با سرجو کوربوچی و همسرش نوری است را فاش کرد. این شام نوعی آزمون برای حضور ریک در فیلم بعدی این کارگردان است اما کم هوشی ریک این جا هم کار دستش می دهد و بارها و بارها سرجو کوربوچی را با سرجو لئونه اشتباه می گیرد و فیلم های قبلی اش را مسخره و لحظات شرم آوری را خلق می نماید.

کتاب تازه تارانتینو نخستین اثر غیر داستانی او است

اگر تارانتینو واقعا تصمیم بگیرد دنباله دستانی را برای روزی روزگاری در هالیوود به رشته تحریر درآورد، سال ها طول می کشد تا به دست خوانندگان برسد؛ چون کوشش های دیگری مثل نمایشنامه نویسی، نگارش رمان سگ های انباری (Reservoir Dogs) و ده ها فیلم نامه را ناتمام رها نموده و هنوز هم به سراغ ساخت دهمین فیلم سینمایی اش که گفته می گردد آخرین اثر او است، نرفته.

بنابراین هواداران روزی روزگاری در هالیوود فعلا باید با تعمق در سینما به عنوان اولین اثر غیر داستانی تارانتینو، روزگار بگذرانند و منتظر تصمیم های عجیب و ناگهانی او بمانند.

منبع: movieweb