یک فیلم سینمایی چند دقیقه باید باشد؟ - صندلی و تلفن

به گزارش صندلی و تلفن، بر اساس نتایج یک تحقیق تازه در ایالات متحده، مدت زمان مناسب یک فیلم سینمایی باید نود و دو دقیقه باشد. بسیاری از کارگردانان بنام سینما از جمله وودی آلن هم بر این باورند که فیلم بیشتر از نود دقیقه نباید باشد. عموماً بیشتر از این هم نیست. اما فیلم 120 دقیقه ای داریم، ظاهراً فیلم 439 دقیقه ای هم داریم. پیتر برادشا به این بهانه در یادداشتی برای نشریه گاردین به این موضوع واکنش نشان داده است. اینکه یک فیلم سینمایی باید چند دقیقه باشد. او مقاله اش را با مثالی از فیلم تئو آنجلو پولوس شروع نموده است.

هنوز دیدنی فیلم بازیگران سیار (The Travelling Players) تئو آنجلوپولوس را به خاطر می آورم که زمانش 222 دقیقه بود. و من با خودم فکر کردم که خب کمی طولانی است، اما چیزی نیست که نتوانم تحمل کنم. حالا نتیجه یک تحقیق تازه امریکایی می گوید که مدت زمان مناسب برای یک فیلم سینمایی 92 دقیقه است. و بعد با خودم گفتم اصلاً این مدت زمان مناسب یعنی چه؟ هواداران لری دیوید (نویسنده و کمدین امریکایی خالق مجموعه تلویزیونی ساینفلد) حتماً او را در سریال زیاد ذوق زده نشو (Curb Your Enthusiasm) به یاد می آورند که هر بار کسی سعی می کرد از فیلم شکست خورده اش انگورهای ترش (Sour Grapes) تعریفی کند، چه واکنشی نشان می داد. تنها چیزی که در نهایت درباره فیلمش می گفتند، این بود: زمانش عالی بود. و لری در جواب می گفت: پهناش چطور؟ فیلم پهنای خیلی خوبی هم دارد. (باید لری دیوید را بشناسید و سریالش را هم دیده باشید تا شوخی اش را متوجه شوید.)

حالا محققان به این نتیجه رسیده اند که مدت زمان یک فیلم سینمایی خوب باید نود و دو دقیقه باشد. ما با فیلم نود دقیقه ای آشنایی داریم اما آن دو دقیقه دیگر برای چیست؟ یعنی مردمان دنیا آن قدر تنبل هستند که فقط یک ساعت و سی دقیقه فیلم را تاب می آورند و اگر آن دو دقیقه بیشتر را تحمل نمایند یعنی کار شاقی نموده اند؟ من به شخصه فیلم طولانی زیاد دیده ام. مثلاً فیلم سیاه و سفید رازآلود محصوص 1994 بلا تار، فیلمساز مجار تانگوی شیطان (Sátántangó) 439 دقیقه یعنی بیش از هفت ساعت است. یا نمایش نسخه اصلی آنکات فیلم طمع (Greed)، شاهکار صامت محصول 1924 اریش فون اشتروهایم، فیلمساز اتریشی امریکایی، در اکران ویژه برای منتقدان و تهیه نمایندگان بهت زده، یک روز کامل طول کشید؛ در حالی که گویا خود استاد پشت سالن نشسته بود و به هر که جرئت می کرد برای رفتن به دستشویی سالن را ترک کند، اخم می کرد.

با این حال، یک ساعت و نیم زمان خوبی برای یک فیلم است. درک مالکوم، منتقد سینما می گوید از هر فیلمی می توان ده درصد را در تدوین بیرون آورد. مدت زمان فیلم هر چقدر باشد، می تواند در میز تدوین کم گردد. باز از همان نسخه تدوین شده هم می توان ده درصد دیگر را بیرون کشید. اما حقیقتاً باید به نکته ای جالب درباره این 92 دقیقه اشاره نمود. فیلم شب شکارچی (The Night of the Hunter) چارلز لاتن نود و دو دقیقه است. همین طور سونات پاییزی (Autumn Sonata) اینگمار برگمان، منشی همه کاره من هاوارد هاکس (His Girl Friday)، بیتل جوس (Beetlejuice) تیم برتون، وینچستر 73 (Winchester 73) آنتونی مان، شرکت هیولاها (Monsters, Inc) پیت داکتر و کارمندان (Clerks) کوین اسمیت، که همگی برخی از برترین و ماندگارترین آثار تاریخ سینما هستند.

مدت زمان استاندارد یک فیلم سینمایی بلند در واقع به این خاطر از یک ساعت و نیم تا دو ساعت است، چون می تواند یک روایت سه پرده ای را در خود جای دهد و صاحبان سالن های سینما هم آن را دوست داشتند چون می توانستند فیلم های زیادی را در طول یک روز به نمایش بگذارند. حالا با وجود پلتفرم های پخش آنلاین و پدیده دیدنی پشت سرهم سریال ها در عمل مخاطبان سینما باید توانایی دیدنی فیلم های طولانی تر را داشته باشند (البته شاید نه در سالن سینما). من فیلم های حماسی زیادی را دیدن نموده ام که زمانشان خیلی زود گذشت و همین طور فیلم هایی که عملاً کوتاه بودند (غالباً فیلم های تجاری هالیوودی) اما هر دقیقه شان به مقدار اپرای چهار قسمتی ریچارد واگنر حلقه نیبلونگ (Ring Cycle) طول کشید. بهتر است خودمان را دربند قانون فیلم نود و دو دقیقه ای نکنیم.

منبع: theguardian